zaboravljena istorija

vladimir ::https://ssr.org.rs/progoni-i-ubistva-srba-u-istocnoj-bosni-1914-1915/ gurnuto pod tepih istorije i nikad pominjano zbog visih ciljeva stvaranja nove drzave SHS. A onda neko potpuno neupucen u ova desavanja se pita zasto se dogodilo to sto se dogodilo izmedju 1941-1945 u BOSNI

Ima toga kolko hoćeš...
http://instituteforgenocide.org/bs/genocidi-kroz-historiju-3/

Ali upamti, ZLO JE ZLO MA KO GA POČINIO!!!
Besmisleno je opravdavati jedno zlo kao izazvano predhodnim zlom. Treba bar pokušati prestati s tim.

nad muslimanima dogadja se u periodu od 1683. do 1699. godine. To je prvi genocid i prva prava velika kolektivna tragedija bosnjacko-muslimanskog naroda, koja se dogadja tokom i poslije velikog beckog rata izmedju Turskog carstva i Austrije. Posto su Turci u tom ratu izgubili sve posjede i vlast u Madjarskoj, Slavoniji, Lici, Krbavi, Dalmaciji, i Boki Kotorskoj, svi muslimani koji se iz ovih zemalja i krajeva nisu uspjeli pravovremeno povuci u Bosnu i druge krajeve juzno od Save i Dunava bili su, vrlo brzo kao muslimani Spanije prije dva vijeka, pobijeni, protjerani, asimilirani i prevedeni u katolicku vjeru. Organizator ovog genocida bila je Katolicka crkva. Svi pomenuti krajevi bili su puni sa dosta spomenika islamske civilizacije: dzamija, bezistana, hanova, biblioteka, karavansaraja, tekija, turbeta i medresa svi su poruseni i unisteni. Za 160 godina vladavine muslimana u ovim krajevima nije porusena ni jedna crkva i katedrala, hriscani katolici uzivali su sva ljudska, vjerska, kulturna i imovinska prava. Umjesto zahvalnosti i tolerancije prema muslimanima, krscani tih krajeva u ime njihove religije primjenjuju staro pagansko-firaunsko (faraonsko) pravilo: Cija drzava njegova je u njoj i religija, kao da su oni stvoritelji zemlje, a ne Bog. Za prvi genocid nad muslimanima najbitnije je reci da su ratovali Turska i Austrija, a da su zrtve bili muslimani Bosnjaci. turska je bila okupator. i ono sto su oni napravili za vreme okupacije je bilo nepozeljno i stoga je spaljeno i unisteno. ovi novokomponovani istoricari bi danas optuzili i Vozda Karadjordja za ratne zlocine i genocid. licno je vozd Karadordje naredio ustanicima da sve sto je tursko se unisti i spali

Čovjek koji zahebava zvaničnu istoriju civilizacije...

[quote="poručnik ness"]Čovjek koji zahebava zvaničnu istoriju civilizacije... ja uopste ne mislim da ovaj covek nekog zajebava. ali zvanicna istoriografija koju su pisali zapadnjaci ne voli promene

vladimir ::

poručnik ness ::Čovjek koji zahebava zvaničnu istoriju civilizacije... ja uopste ne mislim da ovaj covek nekog zajebava. ali zvanicna istoriografija koju su pisali zapadnjaci ne voli promene

Nisam mislio posprdno, nego činjenično. Treba sve iz početka izučavati i dokazivati. Pitanje je je li i matematika pouzdana. Apsolutno sve se može dovesti u pitanje. Možda će to raditi neka buduća civilizacija, ova nema vremena.

Nisam mislio posprdno, nego činjenično. Treba sve iz početka izučavati i dokazivati. Pitanje je je li i matematika pouzdana. Apsolutno sve se može dovesti u pitanje. Možda će to raditi neka buduća civilizacija, ova nema vremena.

Ti, Porucnice, k'o da si zavrsio skole na jednom od liberalnih koledza u US.
Sad takvi tvrde da je matematika samo jedan od primjera rasizma i da je kao takvu ne treba izucavati ni koristiti. Jer je samo jos jedna alatka bijelih supremacista, opresivna i ponizavajuca za POC (people of color) iliti "obojene". U nekim skolama su ukinuli prolaznu ocjenu iz matematike kao uslov da se dobije diploma.
Bice interesantno kad nove generacije inzinjera pocnu da prave zgrade, mostove, avione... Nek nam je Bog na pomoci.

cilj zapadnih istoriografa je da evropu prikazu kao istoriski centar ljudske civilizacije. na taj nacin je i prikazan pohod Aleksandra Makedonskog na istok. u stvarnosti vojska Aleksandra makedonskog je vojno porazena i vratila se odakle je dosla. to je jedno uvazeno misljenje i dan danas na zapadu.

Pera ::

Nisam mislio posprdno, nego činjenično. Treba sve iz početka izučavati i dokazivati. Pitanje je je li i matematika pouzdana. Apsolutno sve se može dovesti u pitanje. Možda će to raditi neka buduća civilizacija, ova nema vremena.

Ti, Porucnice, k'o da si zavrsio skole na jednom od liberalnih koledza u US.
Sad takvi tvrde da je matematika samo jedan od primjera rasizma i da je kao takvu ne treba izucavati ni koristiti. Jer je samo jos jedna alatka bijelih supremacista, opresivna i ponizavajuca za POC (people of color) iliti "obojene". U nekim skolama su ukinuli prolaznu ocjenu iz matematike kao uslov da se dobije diploma.
Bice interesantno kad nove generacije inzinjera pocnu da prave zgrade, mostove, avione... Nek nam je Bog na pomoci.

Matematika je, još uvijek, egzaktna nauka, ali i u njoj ima dogovora.
Iako bostoje ko zna koliko vrsta jednoćelijskih organizama, mislim da se samo papučuca uči u osnovnoj školi.
Pitanje je i trebaju li nam toliko mostovi, zgrade, avioni, kamioni...

https://sr.wikipedia.org/sr-ec/%D0%9C%D0%BE%D0%BC%D1%87%D0%B8%D0%BB%D0%BE_%D0%93%D0%B0%D0%B2%D1%80%D0%B8%D1%9B Momcilo Gavric je proveo u SHS 3 MESECA u zatvoru zbog navodnog izbegavanja sluzenja vojnog roka , za vreme drugog svetskog rata bio je u zatvoru na Banici a posle drugog svetskog rata su partizani hteli da ga streljaju zbog navodne saradne sa okupatorom. spasao ga je jedan partizanski major koji je dobro znao ko je Momcilo Gavric

Ako se ne varam, imao je i problema jer je nakon prvog rata određeno vrijeme proveo u Engleskoj, pa ga po povratku nitko nije prepoznao i prihvatio kao Momčila Gavrića. Zato je i morao na služenje vojnog roka.

uobicajeno je da se podigne spomen obelezije velike bitke i to rade pobednici. obelezije kosovske bitke je podizano 4 puta ,prvi put 1404 godine i do sada je ruseno sva cetri puta od strane turaka i albanaca.

1404. godine ugroženom srpskom življu pod Turcima je najbitnije bilo da, pored nameta i otimačine, pljačke i ostalog, odvoji od svoje sirotinje sredstva za izgradnju spomenika na veliku pobjedu, poslije koje su Osmanlije došle na grbaču?

Vrlo interesantna istorija.

Prvi spomenik na Gazimestanu, mermerni stub, podigao je sin cara Lazara Despot Stefan Laazarević (1374 – 1427) oko 1397. godine. Lazarev sin, despot Stefan Visoki Lazarević podigao je stub na poprištu Кosovske bitke posle majskog opela 1397. godine koje je on priredio ocu.Taj stub su Turci kasnije porušili. Na njemu je je despot Stefan ispisao tekst od 68 redova.

Jedini prepis teksta sa Mramornog stuba sačuvan je do danas u Patrijaršijskoj biblioteci br. 167.

Danas se ovaj tekst nalazi uklesan na malom kamenom stubu, koji se nalazi uz Spomenik na Gazimestanu...............................................................................................Čoveče koji srbskom zemljom stupaš,
bilo da si došljak ili ovdašnji,
ma ko da si i ma šta da si,
kada dođeš na polje ovo,
koje se zove Кosovo,
po svemu ćeš ugledati puno kostiju mrtvih,
te sa njima i kamenu prirodu,
mene krstoznačnog kao steg,
videćeš kako posred polja upravno stojim.

Da ne promineš i da ne previdiš
kao nešto zaludno i ništavno,
no molim te, priđi i približi se meni, o ljubimi,
i razmotri reči koje ti prenosim,
i iz toga ćeš razumeti zbog kog uzroka
i kako i zašto ja stojim ovde,
jer istinu ti govorim,
ništa manje od živoga,
da ću vam izneti u suštini sve što se zbilo.

Ovde negda bejaše veliki samodržac,
čudo zemaljsko i riga srbski,
zvani Lazar, knez veliki,
pobožnosti nepokolebimi stub,
dobrorazumlja pučina i mudrosti dubina,
ognjeni um i zaštitnik stranaca,
hranitelj gladnih i milovanje ništih,
skrbnih milovanje i utešitelj,
koji voli sve što hoće Hristos,
kome ide sam po svojoj volji
i sa svima svojim bezbrojnim mnoštvom,
koliko je pod rukom njegovom.Muževi dobri, muževi hrabri,
muževi, vaistinu, u reči i u delu
koji se blistaju kao zvezde svetle,
kao zemlja cvetovima šarenim,
odeveni zlatom i kamenjem dragim ukrašeni,
mnogi konji izabrani i zlatosedlani,
svedivni i krasni konjanici njihovi.

Sveplemenitih i slavnih
kao kakav dobri pastir i zaštitnik,
mudro privodi duhovne jaganjce
da u Hristu dobro skončaju
i prime mučenja venac
i višnje slave učesnici budu.

I tako složno veliko bezbrojno mnoštvo
skupa s dobrim i velikim gospodinom,
dobrom dušom i verom najtvrđom,
kao na krasnu dvoranu i mnogomirisanu hranu
na neprijatelja se ustremiše
i pravu zmiju zgaziše
i umrtviše divlju zver i velikog protivnika
i nesitoga ada svejadca,
velim Amurata i sina njegova,
aspidin i gujin porod,
štene lavovo i vasilskovo,
pa sa njima i ne malo drugih.

O čudesa Božijih sudbina,
uhvaćen bi hrabri stradalac
bezakonim agarenskim rukama
i kraj stradanju dobro sam prima
i mučenik Hristov postaje
veliki knez Lazar.Ne poseče ga niko drugi, o ljubimi,
do sama ruka toga ubice, sina Amuratova.

I sve ovo rečeno svrši se
leta 6897, indikta 12, meseca 15, u dan utorak,
a čas je bio šesti ili sedmi,
ne znam, Bog zna.

Oko 1397.g.Stefan Lazarević (1377-1427)
Prevod: prof. Đorđe Trifunović

vladimir ::
I sve ovo rečeno svrši se
leta 6897, indikta 12, meseca 15, u dan utorak,
a čas je bio šesti ili sedmi,
ne znam, Bog zna.

Oko 1397.g.Stefan Lazarević (1377-1427)
Prevod: prof. Đorđe Trifunović

Sa kog je jezika prevedeno?
Po kom kalendaru je 6897. ljeto?

Što se tadašnjeg vremena priča nisu postojali "narodi" kao danas gdje je ideja nastala kod nacionalnog osvješćivanja. U to doba 99% nije znalo čitati ni pisati, radili su za vlastelina u nekom vidu poluropstva i bili su prisiljeni ići u crkvu slušati kako moraju biti poslušni sluge i kako su ustvari krivi što su živi a to što crnče i nemaju ništa od toga jednostavno je volja svevišnjeg. Borili su se imućniji, ne za neku naciju  koja je slabo postojala i vjeru nego za novac i povlastice a čim centralna vlast u vidu kralja se malo zakašljuca već se oštre mačevi a igre ispod stola su tada bile sastavni dio života, pošteno pa tko koga. Ustanovljeno je kako je poštenje vrlina koja se slabo nasljeđuje, jednostavno, poštenog makne onaj nepošteni a onaj najnepošteniji je pobjednik u igri. I tu je svatko gledao svoj interes pa se priključivao strani koja obećava pobjedu i mogućnost zadržati zemlju, povlastice, sluge...
Ne trebaju Turci tu ništa, pogledati tridesetogodišnje ratove Katolika i Protestanata, područja nakon toga su izgledala kao nakon atomskog rata.
Ali jasno, nacijama su potrebni mitovi dan danas a svi mitovi stari nekih dvjesto godina kad su se počele stvarati nacionalne ideje...
Sami Turci su kopirali istočno rimsko carstvo koje se u mitovima obilježava kao Bizant a ustvari su sami sebe označavali kao Romani, ili Rimljani, nebitno što je Rim prije toga pao, garnitura je ostala. Turci su kao i rimsko carstvo imali profesionalnu vojsku, državne činovnike, u to doba razvijen sustav prikupljanja poreza, izgradnje infrastrukture, škole i još koješta. Naravno, nisu oni to izmislili ali kopirali patent koji je ranije funkcionirao. Bili su toliko pametni ne razoriti čitav Konstantinopolj nego jednostavno preuzeti i nastaviti ono prethodno. Naravno, kasnije su ostali na tome i zato izgubili imperij...

poručnik ness ::

vladimir ::
I sve ovo rečeno svrši se
leta 6897, indikta 12, meseca 15, u dan utorak,
a čas je bio šesti ili sedmi,
ne znam, Bog zna.

Oko 1397.g.Stefan Lazarević (1377-1427)
Prevod: prof. Đorđe Trifunović

Sa kog je jezika prevedeno?
Po kom kalendaru je 6897. ljeto?

Eventualno religioznom Židovskom gdje se po Tori računa vrijeme od postanka zemlje, po tome smo u po Elul 5783 ili po Tischrei 5784 godini, drugo mi ne pada na pamet, Kineski je predaleko

Zaboravljeni kraj Drugog svjetskog rata

Izvor: Vijesti.ba
Donosimo vam članak, Francisa Pikea, historičar i autora 'Hirohitovog rata', 'Rata na Pacifiku 1941-1945' i 'Ratnih imperija: kratka historija moderne Azije od Drugog svjetskog rata.'
On je u članku za britanski časopis o politici, kulturi i aktuelnim događajima The Spectator, ujedno i najstariji sačuvani nedjeljnik na svijetu, pojasnio kompleksni splet okolnosti koji se odvijao prilikom završetka Drugog svjetskog rata, na području Dalekog istoka.

"Prije dvije sedmice, Danom pobjede nad Japanom proslavljen je kraj Pacifičkog rata. Na 15. august 1945. godine, car Hirohito, s visokim tonom glasa i arhaičnim kraljevskim jezikom, koji je prvi put čuo njegov narod, objavio je kapitulaciju Japana. Okupljeni oko svojih radija, Japanci su čuli kako Hirohito kaže:

"Mi smo naredili našoj vladi da obavijesti vlade Sjedinjenih Američkih Država, Velike Britanije, Kine i Sovjetskog Saveza da naše Carstvo prihvata odredbe njihove Zajedničke Deklaracije (Potsdamska deklaracija od 26. jula 1945. godine, potpisana od strane predsjednika Trumana, Winstona Churchilla i Chiang Kai Sheka, koja je naredila Japansku bezuslovnu predaju ili suočavanje s 'brzom i potpunom uništenju')... Stanje u ratu nije se razvijalo nužno u korist Japana... Neprijatelj je počeo koristiti novu i najokrutniju bombu (atomsku bombu korištenu na Hirošimi i Nagasakiju)... ako bismo nastavili borbu, rezultiralo bi to konačnim slomom i uništenjem japanskog naroda, ali bi dovelo i do potpunog nestanka ljudske civilizacije."

Dakle, Hirohitovo mrzovoljno prihvatanje poraza završilo je impliciranjem da se kapitulacija Japana odnosi ne samo na spašavanje samog sebe, već i "nesebično" spašavanje čovječanstva. Carov opis "okrutne bombe" također je pomogao postavljanju japanske historije poslije rata kao priče o žrtvovanju.

To znači zapravo da Pacifički rat i Drugi svjetski rat nisu završili 15. augusta 1945. godine? Teške borbe su se nastavile sve do 2. septembra i za samo tri sedmice rezultirale su smrću procijenjenih 350.000 do 400.000 ljudi, uključujući desetine hiljada japanskih civila koji su umrli od bolesti i gladi. Ukupno, to je otprilike isti broj britanskih građana koji su umrli tokom pet godina rata u Evropi.

Reflektirajući uobičajeni zapadni pogled na Drugi svjetski rat, često se zaboravlja u priči o Drugom svjetskom ratu da su saveznici, Sovjetski Savez, nastavili borbu protiv Japana nakon 15. augusta 1945. godine u udaljenim područjima kao što su Mongolija, Sibir, Mandžurija (Mančukuo), Sjeverna Koreja, južna polovina Sahalina i Kurilska ostrva.

Možda će nekima biti iznenađenje da saveznici koji su zajedno ratovali protiv Hitlera nisu bili jedinstveni protiv Japana. Sovjetski Savez je ostao uporno neutralan prema Japanu sve do 8. augusta 1945. Iako su Japan i Sovjetski Savez, kao i njegov prethodnik Carska Rusija, bili geopolitički rivali tokom 20. vijeka, došli su do nevjerojatnog sporazuma 1941. godine. Nakon petomjesečnog rata vođenog duž sporne granice između Mongolije i Mandžurije, ratujuće nacije potpisale su Pakt o neutralnosti između Japana i Sovjetskog Saveza. To je bio sporazum na pet godina.

Njihova historijsks azijska rivalstva stavljena su na čekanje jer su oboje imali druge brige; Sovjeti su bili angažirani u Zimskom ratu s Finskom i, pod okriljem Molotov-Ribbentropovog pakta, anektirali Litvaniju, Latviju i Estoniju. Kasnije, naravno, Staljin se morao koncentrirati na malo važnije pitanje, a to je suočavanje s Operacijom Barbarossa, Hitlerovom invazijom na Rusiju u junu 1941. U međuvremenu je Japan morao usmjeriti svoje napore na totalni rat kako bi pokorio Kinu. Sljedeće četiri godine obema stranama odgovaralo je da se pridržavaju sporazuma o neutralnosti.

Kako se konačno 1945. godine počelo nazirati nekim japanskim liderima da je rat s Amerikom i Velikom Britanijom mogao potpuno uništiti njihovu zemlju, Tokio je potražio Staljinovu pomoć kako bi pregovarao o kapitulaciji koja bi sačuvala obraz pred saveznicima. Predložena ponuda bila je ostaviti carski presto i japansku vojsku netaknutim, ali bi procesuiranje ratnih zločina ostavilo u japanskim rukama. Međutim, frustrirajuće za ambasadora Naotake Satoa u Moskvi, japanski lideri u Tokiju, podijeljeni između miroljubivih i ratničkih frakcija, nisu mu mogli pružiti jasne upute. Ipak, Japan je počeo pregovarati o produženju sporazuma o neutralnosti sa Sovjetskim Savezom koji je trebao isteći u aprilu 1946. godine.



No, Staljin je vukao Japance za nos.

Nadolazeći poraz Japana od strane Britanije i Amerike bio je prilika koju nije smio propustiti. Sovjetska invazija Mandžurije, dragocjenog posjeda Japanskog Carstva, pružila bi obilje osvete za poraz 1905. godine protiv ruske vojske u Bitki kod Mukdena i gotovo potpuno potapanje njegove flote od strane admirala Toga u Bitki kod Cusime. Kako je Staljin primijetio u svojem govoru na Dan pobjede nad Japanom, Dan koji se slavio u Rusiji 2. septembra, a ne 15. avgusta:

"Poraz ruskih trupa 1905. godine tokom Rusko-japanskog rata ostavio je gorak trag u umovima našeg naroda. Ležao je kao crna mrlja na našoj zemlji. Naš narod je vjerovao i čekao dan kada će Japan biti poražen i ta mrlja će biti obrisana. Mi starije generacije čekali smo ovaj dan 40 godina, a sada je taj dan došao."

Sve dok je nakon poraza nacističke Njemačke, Staljin planirao prekršiti sporazum o neutralnosti izdajničkim napadom na japanski kontroliranu Mandžuriju, kinesku provinciju kojom su vladali od 1931. godine. Staljinova planirana intervencija olakšana je na Jaltanskoj konferenciji u Krimu u februaru 1945. godine. Predsjednik Roosevelt je došao s jasnim ciljem: Sovjetski Savez mora biti uveden u rat s Japanom. Roosevelt nije želio da američke trupe samostalno snose teret invazije na Japan. Treba napomenuti da se uspjeh Manhattan projekta u to vrijeme smatrao daleko od sigurnog.

Moguće je da Roosevelt nije shvatio da će uvjeravanjem Sovjeta da napadnu Mandžuriju gurnuti otvorena vrata. I Staljin i Roosevelt napustili su Jaltu zadovoljni. Staljin je dobio saglasnost za svoju kontrolu nad istočnom Europom, dok je Roosevelt dobio Staljinovu obećanu ofanzivu na Japan. "Ovo čini putovanje vrijednim", rekao je Roosevelt svom načelniku stožera, admiralu Leahyu.

Kako je rat u Europi završio tokom ljeta 1945. godine, Staljin je počeo premještati trupe i opremu prema istoku. Zatvorenog uma vođstvo u Tokiju odbijalo je vjerovati izvještajima s fronta u Mandžuriji, gdje su sve veće sovjetske patrole i vježbe uznemiravale japanske oficire. Jedan japanski špijun je sam brojao 195 vlakova natovarenih s 120 tenkova, 2.800 kamiona i 500 borbenih aviona koji su išli prema mongolskoj granici s Mandžurijom. Njegov izvještaj je bio ignoriran.

Kako su kasnije primijetili japanski oficri, izvještaji o sovjetskoj aktivnosti "potpuno su bili nespojivi s optimističkim informacijama dobivenim od visokog zapovjedništva". Dakle, kada je japanski ministar vanjskih poslova Shigenori Togo probuđen u 3 ujutro 9. augusta da ga obavijeste o iznenađujućem sovjetskom napadu, bio je potpuno iznenađen. To je bio "Pearl Harbor" trenutak.

Iako je japanska vojska u Mandžuriji, koja je već bila osiromašena najboljim trupama i opremom kako bi ojačala obranu Japana, uspjela okupiti vojsku od 700.000 ljudi, njena borbenost se ocjenjivala na najviše 35 posto. Nasuprot toj snazi, Staljin je okupio 1,5 miliona vojnika duž granica Mandžurije pod zapovjedništvom Maršala Aleksandra Vasilevskog, koji se istakao u Bitki za Moskvu.

Japanske granice su brzo probijene. Povučena obrambena linija pružila je jači otpor. U Bitki kod Mutančianga, oko 60.000 japanskih vojnika zaustavilo je 290.000 ruskih vojnika tokom četiri dana. Bitka se završila 17. augusta, dva dana nakon što je car Hirohito održao govor predaje.

Na drugim mjestima, japanske bunker obrane su se držali pod zemljom sve do 26. augusta, kada su Sovjeti koristili otrovni gas kako bi završili otpor posljednjih preostalih branitelja. Do tada su druge sovjetske snage stigle u Sjevernu Koreju pet dana prije planiranog rasporeda. U međuvremenu, japanski otpor na južnom otoku Sahalinu, koji je bio napadnut 11. augusta, okončan je 25. augusta kada je glavni grad Toyohara pao nakon žestokog otpora. 18. augusta sovjetske amfibijske snage su iskrcane na otoku Šumšu, najsjevernijem otoku Kurilskih ostrva, nizu od 56 ostrva koja se protežu u blagom luku od Hokaidoa do vrha Kamčatke. Kurilski otoci su brzo oslobođeni.

Borbe su prestale 2. septembra. Međutim, Sovjeti su zauzeli manje Kurilske otoke 3. do 5. septembra. Ti otoci, koji se nalaze sjeveroistočno od Hokaidoa, i danas predstavljaju problem u japansko-ruskim odnosima. Iako je Japan odustao od svojih zahtjeva za Sahalinom i Kurilskim otocima na Sporazumu u San Franciscu 1951. godine, tvrdi da manji Kurilski otoci nisu bili uključeni.

Rezultat toga je da Japan i Rusija još uvijek nisu potpisali formalni mirovni sporazum - iako je zajednička deklaracija iz 1956. godine priznala da je rat završen. Pregovori o povratku manjih Kurilskih ostrva ostali su otvoreni do prošle godine. Nakon što je Japan javno podržao Ukrajinu, predsjednik Putin se povukao iz svih pregovora.

Troškovi invazije bili su ogromni. Oko 12.000 ruskih vojnika poginulo je, dok su japanske snage pretrpjele 84.000 smrtnih slučajeva. Više od trećine od 620.000 japanskih vojnika koji su zarobljeni je umrlo. Pored toga, došlo je do masovnog gladi i smrti među 2,6 miliona stanovnika Japana u Mandžuriji.

Neznanje Zapada o ovom krvavom završetku Drugog svjetskog rata je uobičajeno u historiografiji tog sukoba. Za mnoge historičare u Evropi i Americi, Pacifički rat je bio sporedna stvar u odnosu na glavni događaj - rat u Europi. U općem pokrivanju rata,

Azija zauzima manje od trećine u većini povijesti o ovom periodu. U usporedbi s obimnim studijama Drugog svjetskog rata u Europi, postoji samo nekoliko povijesti Drugog svjetskog rata u Aziji.

Istina je da je povod koji je doveo Ameriku u rat i time izazvao globalni sukob bio vezan za Kinu, a ne Europu. Američka zabrana izvoza nafte iz Standard Oil of California prema Japanu, zbog protivljenja administracije Roosevelta okupaciji Kine od strane Hirohita, dovela je do napada na Pearl Harbor i istovremeno napada na Malaju, što je bio korak prema naftnim poljima u nizozemskim Istočnim Indijama.

Politika Sjedinjenih Američkih Država da brani Kinu odigrala je ključnu ulogu u pretvaranju azijskog rata u svjetski sukob. Stoga bi svaka objektivna priča o Drugom svjetskom ratu trebala početi s Incidentom na mostu Marco Polo 1937. godine, koji je označio početak japanskog pokušaja osvajanja Kine, a ne invazijom Poljske 1939. godine.

Osim toga, obim bojišta Drugog svjetskog rata bio je značajno veći u Aziji. Borbe su se tamo vodile na površini od 28 miliona četvornih milja, u usporedbi sa tri miliona četvornih milja u Europi. Najveće pomorske bitke rata vodile su se u Pacifiku, a ne u Europi. Bitka kod Leyte Gulfa, najveća pomorska bitka u povijesti, obuhvatila je površinu od 100.000 četvornih milja (veću od površine Ujedinjenog Kraljevstva) i uključivala je više od 1.000 brodova.

Prema nekim procjenama, više ljudi, kako boraca tako i civila, umrlo je u Aziji nego u Europi tokom Drugog svjetskog rata. Procjenjuje se da je samo u Kini umrlo oko 20 miliona ljudi, uglavnom od gladi i genocidnih praksi japanske vojske. Poznato silovanje Nankinga (250.000 mrtvih) 1937. godine bilo je samo manji dio ovog masakra.

Kao i u Njemačkoj i istočnoj Europi, Japan je pod vodstvom generala Shira Ishiija izgradio mrežu logora za istrebljenje u Kini. Posebna medicinska oprema uvožena je iz Njemačke putem Bordoa, koristeći jedinstvene japanske podmornice za teret.

Ljudski eksperimenti usporedivi s onima u Auschwitzu izvođeni su u Jedinici 731 u Harbinu, u Mandžuriji. Što se tiče žrtava, kineski holokaust bio je značajno veći od židovskog holokausta.

U svakoj zemlji koju je Japan dotakao počinjeni su obimni ratni zločini. Što se tiče ratnih zarobljenika, oko 30 posto savezničkih zarobljenika umrlo je u logorima za zarobljenike. Neki nisu ni stigli do logora. U Nizozemskim Istočnim Indijama (današnja Indonezija), australijski ratni zarobljenici su bili stisnuti u bambuske svinjske košare i bačeni u luke da se udave. U međuvremenu, stopa smrtnosti indijskih ratnih zarobljenika, koja je bila daleko najveća rasna grupa uhvaćena od strane japanske vojske, bila je mnogo veća, preko 50 posto. Civilno stradanje širom Azije bilo je izvanredno, posebno jer su tanki logistički transportni putevi Japana značili da su njegove vojske morale živjeti od zemlje. Procjenjuje se da je 60 miliona ratnih izbjeglica u Europi usporedivo s 100 miliona ratnih izbjeglica samo u Kini.

Razumijevanje Azije, a posebno Kine i njenih briga danas, je nemoguće bez procjene njenog uloga u Drugom svjetskom ratu. Kako je primijetio profesor Rana Mitter iz Oxfordskog sveučilišta, vodeći stručnjak za modernu kinesku povijest, u svom djelu "Forgotten Ally: China’s World War II, 1937 – 1945":

"Suvremena Kina se često doživljava kao nasljednica Maove Kulturne revolucije ili čak poniznosti koju su pretrpjeli tokom Opijumskih ratova 19. vijeka, ali rijetko kao proizvod rata protiv Japana."

Pogrešno predstavljanje datuma završetka Drugog svjetskog rata može izgledati kao manja tačka ispravke. Ali to govori o širem pitanju minimiziranja azijske komponente Drugog svjetskog rata od strane Zapada. Sada više od 78 godina nakon rata, nije li vrijeme da britanski i američki historičari, koji su dominirali historiografijom, počnu revidirati svoj zapadnocentrični narativ i promijeniti datum kraja Drugog svjetskog rata?“

Зашто запад мрзи Србе?
Када је у 15. веку Турска освојила Балкан, Византија и остале православне земље нису биле у могућност да се Турцима одупру. Тражили су помоћ од западних хришћана, а Ватикан их је дочекао уценом!
Обећана им је помоћ од земаља Западне католичке Европе под условом да потпишу унију са католичком црквом, тј. да православна црква призна врховну власт Ватикана.
Васељенски патријарх Јосиф II из Цариграда је подлегао том притиску.
На заказани сабор у Фиренци 1439. године су дошли сви православни Патријарси, осим српског (!!!), чак и Руски, Митрополит Кијевски Исидор.
Владар Србије, деспот Ђурађ Бранковић, рекао је српском Патријарху Никону (1420-1435) да ће га обесити уколико оде у Фиренцу.
Те, 1439, године у Фиренци унију са Ватиканом су потписали сви (31) православни верски поглавари, осим српског Никона.
Сазнавши да се Србија супроставила моћном Ватикану руски Велики Кнез Василије II је погубио свог Патријарха Исидора кијевског, због срамоте коју је нанео Русији.
Када се и у Цариграду сазнало да Срби нису потписали унију, настали су нереди. На захтев народа, Васељенски патријарх Јосиф II морао је да се повуче тако да се од срамоте није ни вратио у Цариград, већ је исте године умро и сахрање је у Фиренци у Доминиканском манастиру Санта Марија Новела.
Ватикан то Србима никад није опростио те је католицима вековима усађивао у срце мржњу према Србима.
Ниједна Православна Патријаршија није никада ратификовала потписе својих Патријарха, а чак 21 их је званично поништило, непосредно након сабора у Фиренци.

Vladimire, ti zaista vjeruješ u to što si napisao???
Da "zapad" mrzi Srbiju i Srbe zbog nečega što se desilo prije 500-600 godina????
99,9% tog "zapada" niti ne zna za taj podatak koji si napisao, niti ih je briga za to.
Osim toga, Katolička crkva ima(la je) svojih razmirica i sa Protestantskom crkvom koja joj je više trn u oku nego Pravoslavlje jer se isprepleću.
Danas je sve više onih koji su vjerski neopredijeljeni i kojima vjera nije baš sve u životu. Ljudi rade i gledaju ono od čega žive.
Čemu više kuknjava "ovi nas mrze, ovi nas ne vole"??? Je li to samo dio politike vladajućih krugova kojima je lakše vladati ako narod ne razmišlja o onome što ga zaista muči i ako stalno ima nekog vanjskog ili unutrašnjeg neprijatelja?
Doba inkvizicije i heretika je odavno prošlo. Bar se nadam da je tako.

Pa vidi ovako slovenski narodi su podeljeni pola pola Poljska ceska Slovačka Slovenija hrvatska sa druge strane Srbija Rusija Belorusija bugarska ta podela nikako ne moze biti slučajnost.da li je katolička crkva odustala od sirenja na istok? Pa nije.vatikanska banka daje novac za naoružavanje ukrajine.meni nije poznato da je ijedna crkva aktivno finansijski ucestvovala u nekim ratu

Hehehehe... to sa učešćem crkve u ratu... moglo bi se nadugačko i naširoko govoriti. Pri tome ne mislim samo na neku određenu crkvu (pravoslavnu, katoličku...), već općenito na vjerske vođe bez obzira na vrstu vjere. Ne bih širio tu temu jer ćemo doći do beskonačne rasprave koja ne vodi nikamo.
Podjela slavenskih, ali i drugih naroda je nastala u vrijeme crkvenog raskola i pratilo je granice istočnog/zapadnog rimskog carstva.
U međuvremenu je bilo nekih inicijativa o ponovnom ujedinjenju, makar se ono ne može shvatiti kao takvo u bukvalnom smislu.
Širenje katoličke crkve na istok? Ne znam na što konkretno  misliš. Na području Vojvodine i dijela Rumunjske je katolička crkva bila prisutna do propasti AU monarhije. Sada sve više nestaje. Primat preuzima SPC.
Koliko uopće katoličkih crkava (hramova) ima u Srbiji, Makedoniji, Bugarskoj...??? Gotovo da ih se na prste ruku može nabrojati kao i vjernika koji ih posjećuju. Ako ih je i bilo, izumiru ili su već izumrli.
Kao primjer, ovo je crkva u Banatskom Karlovcu koju pamtim više o 50 godina, i nikad nisam vidio da su vrata bila otvorena. Navodno se unutra počela urušavati i nikoga to nije briga.


Koliko vidim, SPC je normalno prisutna pod tim nazivom u RH, BiH, Sloveniji... a ako se ne varam ima svoje ispostave i u Italiji, Austriji, Njemačkoj...
U zadnje vrijeme se širi i na područje Crne Gore i potire CGPC, mada su obje Pravoslavne. Zar se to ne može nazvati širenjem?
Općenito, nisam dovoljno educiran da bih mogao raspravljati na ovu temu, već samo pišem ono što vidim kao laik. Međutim, kod Pravoslavlja mi nije jasno zašto se ono rasulo po nacionalnim crkvama?
Svaka država ima svoju crkvu. U čemu je razlika u vjerovanju i naučavanju kod SPC, CGPC, makedonske, grčke ili ruske PC, osim u jeziku na kojem se vrši služba?
Katolička crkva je u takvom smislu jedinstvena, osim što se kod nas u zadnje vrijeme ona naziva Hrvatskom katoličkom crkvom. Opet po mom skromnom mišljenju - potpuno nepotrebno jer je vjera i nauk identičan onome u Španjolskoj, Italiji ili Portugalu.
Za razliku od pravoslavnih, katoličke imaju jednog poglavara. Zašto pravoslavne imaju svaka svoga? Zar to nije razjedinjenost?

Pokušaji kneginje Milice da zadrži nekog od devetoro braće nisu uspeli te joj izgovoriše:

Možda ste znali, zanimljiv podatak, bar za mene:
Raspored srpske vojske -

Središnjim delom fronta gde se nalazila oklopna konjica komandovao je knez Lazar, desnim krilom komandovao Vuk Branković gospodar Kosova a levim bosanski vojvoda Vlatko Vuković.
#Kosovskiboj

rimsko carstvo uredjena i organizovana drzava, poznavalo se pismo,matematika,arhitektura, profesionalna vojska disciplinovana sa poznavanjem vojne taktike. iz istorije su poznati rimski carevi, vojskovodje, bitke sve sem imena vojnika i komandnog kadra pa kako je to moguce? da li su rimske legije sacinjavali iskljucivo rimljani ili je bilo i vojnika drugih nacionalnosti? kako to da takvih podataka nema ili su jednostavno sklonjeni u stranu?za jedno takvu uredjenu drzavu jednostavno tako nesto ne bi bilo normalno

O rimskim legijama se može pronaći dosta podataka.
Konkretno prema tvom upitu, u početku su pripadnici rimskih legija bili samo rimski građani u dobi od 17 do 46 godina koji su si mogli priuštiti opremu i naoružanje.
Te legije su se formirale u slučaju vojnih kampanja i isto tako rasformirale nakon završetka.
Kasnije je bilo nekoliko reformi rimske vojske, a tek u II stoljenu p.n.e. je Gaj Marije proveo reformu u kojoj je bitno to da se vojska profesionalizirala, a regrutacija se provodila za sve građane dobrovoljce, bez obzira jesu li bili Rimljani ili pripadnici drugih naroda. Pri tome su ukinute i razlike u klasama i prihodima koje su do tada važile.

Što se tiče imena vojnika i zapovjednog/komandnog kadra, mislim da takvih zapisa ima.
Prije nekog vremena sam gledao emisiju na HRT-u u kojoj su opisivali pronalazak jednog rimskog groba, i u njemu su bili podaci o tom (ako se ne varam) Centurionu. Nije bilo puno podataka, ali ime i ponešto o tome gdje je i kako služio.
Prije pisanja ovog posta, tražio sam na YT neki trag te emisije, ali nisam pronašao. Ako uspijem naći, postavit ću link za nju kasnije.